یوسف کنعان ما در چاه ماند و آب شد
سهم ما از رویت تمثال رویش خواب شد
حضرت ایجاز او در دلو ماند و حال ما
در فراق حضرتش در حسرت اطناب شد
۳۱ فروردین ۱۳۹۳
۲
-
لوح، سپید بود.
میخواست بیازماید کوچ را، اشتیاق را،
ابتلا را، صید را و تسلیم را
سطرهایش مشتاق واژه بود
…. و واژه ها آمدند.
آرام و سبکبار….
حالا لوح، رد پای طپش دارد .
آن هم با طعم عطش
و من، می نویسم تا روزی که خدا
نقطه آخرین جمله را بر لوح بنشاند
سلام…
استاد وقتی از این همه همهمه ای که در زندگیم وجود داره خسته میشم و هر لحظه بیشتر از پیش به هیچ و پوچ بودن دنیا پی می برم مطالب شما انگار آب روی آتشه…
دلم پرواز میخواهد در اندوه سیاهی ها…
یا حق
التماس دعا
لطف دارید