تو سفره بازی ، و پر از لقمه ی عشقی
پنجره های دو جداره
نباشی آینه تصویرهای مبهمی دارد
اندوهناکی ات را
روی دودکش های گرم خانه ها
من از آوندها هم التماس آب خواهم کرد
-
لوح، سپید بود.
میخواست بیازماید کوچ را، اشتیاق را،
ابتلا را، صید را و تسلیم را
سطرهایش مشتاق واژه بود
…. و واژه ها آمدند.
آرام و سبکبار….
حالا لوح، رد پای طپش دارد .
آن هم با طعم عطش
و من، می نویسم تا روزی که خدا
نقطه آخرین جمله را بر لوح بنشاند
