روی هم رفته دلم جلد نگاهت شده است
از آن بالا بلندی باز چشمک می زند چشمت
در مردمک چشم تو افتاده صدایم
برکه خاموش است ، حتی ساربان خاموش تر
دست های خالی ام در ماسه هایت می سراید
چشم ها پارو زنان قد می کشد تا انتهایت
-
لوح، سپید بود.
میخواست بیازماید کوچ را، اشتیاق را،
ابتلا را، صید را و تسلیم را
سطرهایش مشتاق واژه بود
…. و واژه ها آمدند.
آرام و سبکبار….
حالا لوح، رد پای طپش دارد .
آن هم با طعم عطش
و من، می نویسم تا روزی که خدا
نقطه آخرین جمله را بر لوح بنشاند
